Het verhaal van de trouwtafel van Hoegaarden

Godelieve, onze schepen van burgerlijke stand, heeft vandaag met veel pijn in het hart afscheid genomen van haar trouwtafel. Door de verhuisperikelen werd deze tafel de laatste maanden ook gebruikt voor het schepencollege. Maar Godelieve keek er altijd heel streng op toe dat we ons glas niet rechtstreeks op het hout zouden zetten. En ze had steeds onderleggertjes en een doekje bij de hand opdat we geen kringen zouden maken en niet morsen. Het was haar pronkstuk, ze hield er echt van. Het was mooi om te zien. Af en toe (en vandaag voor de laatste keer) streelde ze er eens over en dan zei ze 'het is toch een mooie tafel'. Ik ben er zeker van dat ze nog veel aan haar tafel zal denken. Hoeveel Hoegaardse koppels zouden er wel niet getrouwd zijn aan die tafel ? Hoeveel toespraken zou Frans daar wel niet achter gedaan hebben in zijn eigen stijl... En de opnames voor de revue van 'kus mich na men klak'... Maar het is gedaan met de tafel. Ze kan niet mee naar het nieuwe gemeentehuis. Te groot, te zwaar, niet functioneel genoeg. De komende 2 zaterdagen zal er op de tafel kunnen geboden worden. Ik hoop van harte dat Godelieve ze mee naar huis kan nemen en dat ze er elke dag eens kan over strelen en zeggen 'het is toch een mooie tafel'. Het is haar echt gegund.