Nu was ik eens klaar voor de Hollewegenjogging en nu ben ik gisteren van de trap gevallen. Helemaal van boven, tot ik geklemd zat in de draai van de trap. Te snel geweest, zoals dikwijls. Het was mijn dagje niet.
De lichamelijke schade is niet te zien, maar des te meer te voelen. Zitten gaat, terug opstaan niet, stappen doet pijn, joggen daar mag ik niet aan denken.
Hopelijk kan ik toch meedoen met de 20ste editie van het mooiste evenement van het jaar.
