Nicole en Hugo komen naar Tienen. Daar probeer ik naartoe te gaan.
Met de fiets, want anders zouden er Tienenaars kunnen zijn die het nodig vinden om een artikel over mij te schrijven.
Ik heb prachtige herinneringen aan Nicole en Hugo. Toen zij aan het songfestival meededen, was dat de eerste keer dat ik als kind mocht opblijven om te kijken. Proper gewassen, met mijn pyama en sloefkes aan, samen met de ganse familie in de zetel voor TV. Dat is het trauma van de oudste in een gezin : de jongere kinderen mogen alles vroeger dan de oudste.
En die broekspijpen en die schoenen in die tijd van Goeiemorgen morgen ! Ik word er helemaal week van. Het was ook de tijd van Mud en The Rubettes.
Weet je wat... ik ga in de kringwinkel nog zo eens een lekker ouderwetse LP kopen voor 1 euro.
Ik denk dat ook de journalisten van het Nieuwsblad luidkeels zullen komen meebrullen :
